Rohda 2 en het laatste fluitsignaal …

Het is al weer een lange tijd geleden dat u iets heeft gelezen over de belevenissen van Rohda 2. Nu was dit voor de schrijver misschien wel een bevrijding, maar misschien voor u als lezer wel een gemis. Ik kan u in één woord vertellen hoe het seizoen gelopen is, maar dat zouden te weinig woorden zijn voor 22 gespeelde wedstrijden. Wat u nu leest is eigenlijk een korte speech, met veel woorden over het afgelopen seizoen. Iets wat spelers van een aanvoerder verwachten bij het afsluitende etentje en iets wat u als onafhankelijke lezer ( u die per ongeluk op dit verslag geklikt hebt) verdient.

De start

Het seizoen van Rohda 2 startte met vele nieuwe gezichten en een redelijke groep “blijvertjes”. Voor de groep stond een “nieuwe trainer” die na enkele omzwervingen langs omliggende clubs, terug op een oud nest kwam. Een trainer die naast scholieren, midden-twintigers en begin dertigers ook puberende meisjes ging trainen. Een trainer die niet op een rustig nest ging zitten, maar vanaf minuut 1 te zien kreeg dat niet alle op papier aanwezige kuikens daadwerkelijk het gras betraden. Van een B-selectie met 2 elftallen werd al snel een B-selectie gemaakt met 1 elftal. De ambities bleven hetzelfde … promoveren naar de reserve 3^e klasse, want ja, daar hoort een 2^e elftal van Rohda`76 thuis…

De start van Rohda 2 was ernaar. De eerste 3 wedstrijden werden gewonnen en het spel zag er goed uit. De 4^e wedstrijd was gelijk al een topper. De nummer 1 en 2 van de toenmalige stand traden tegen elkaar aan. Einduitslag 0-0. Uiteindelijk was deze wedstrijd misschien wel het kantelpunt. De uiteindelijke eindstand van de competitie laat zien dat dit een wedstrijd was tussen de nummer 6 en 8 van de eindranglijst.

Het middenstuk

Rohda 2 kreeg het moeilijker en moeilijker. Gesproken ambities en werkelijke dadendrang begonnen steeds verder van elkaar weg te kruipen. Er werden plots wedstrijden met ruime cijfers verloren. Ook waren er wedstrijden waar een ruime voorsprong werd verspeeld. Het zicht op plek 1 verdween langzaam aan uitzicht. Er zou een strijd gaan ontstaan die moest lijden naar een mooie 2^e plek op de ranglijst. Maar het aantal kuikens op het trainingsveld werd minder en minder. De grote roofvogel die boven de agenda`s van de spelers van Rohda 2 zweefde, kreeg steeds meer dinsdag en donderdag avonden te pakken. Met als bijkomend gevolg dat een trainer minder en minder te kiezen had in het opstellen van spelers, maar de spelers zelf kozen om naast hem plaats te nemen.

Het slot

Na het verlies tegen de afgetekende kampioen Koudekerk 3 ging het lampje uit bij Rohda 2. De kuikens werden jonge eendjes. Niet meer aantrekkelijk voor roofvogels. Trainen was zaterdag spelen, want trainen met 11 dezelfde op dinsdag en donderdag was een unicum. De uitverkoren 11 jonge eendjes die het gras (maar nog vaker nepsprieten) mochten betreden waren in het veld wat minder ambitieus. De roofvogels werden minder gevaarlijk. Zelfs een “onbekende zwaan” kon zich moeiteloos in het basiselftal spelen, dit na enkele jaren niet in de vijver gezwommen te hebben. Dit overigens zonder de kwaliteiten van de zwaan te misplaatsen. De strijd om de 3^e plek, werd een strijd om zo hoog mogelijk te eindigen. Met de laatste wedstrijd tegen Woubrugge misschien wel als typerend voor het hele seizoen. Zonder al te goed te spelen met een 2-0 voorsprong rusten. En dit in de 2^e helft te verspelen met een 2-2 als gevolg.

Misschien is de mooiste samenvatting van het seizoen wel de woorden van de aanstaande landskampioen: “Zij doen het met hun mond, wij op het veld.” Gesproken woorden zijn niet altijd uitgevoerde daden. De gewilde reserve 3^e klasse blijft nog een jaar uitzicht. Want we kunnen wel zeggen dat als je 5^e of 6^e wordt je de 3^e klasse niet verdient.

Het was een seizoen met een gezellige spelersgroep, waaruit blijkt dat jong en oud elkaar wel degelijk kan aanvullen. Een spelersgroep die ook volgend seizoen zijn ambities weer mag uitspreken en met een nieuwe trainer weer mag proberen deze waar te maken.

De trainer

Het afgelopen seizoen hadden wij  een “gewichtige” bank 😉. Met een voormalige keeper als trainer. U kent die woorden wel over keepers: Dat zijn aparte mensen. Altijd een beetje vreemd en apart. Wij als spelersgroep hebben deze woorden in praktijk mogen ervaren. En dat in de positieve zin. Wij hadden een trainer voor de groep staan met een duidelijke visie, maar ook eentje waarvan we wel 1001 “flauwe” grappen mochten horen. Ik zal ze hier maar niet herhalen. Een trainer die wij altijd in een keurig trainingspak zagen komen en gaan. Dit wat helaas bij het afsluitende etentje was ingeruild voor een spijkerbroek. Ik zal eindigen met de afsluitende woorden zoals die in elke speech staan. Wij willen de trainer bedanken voor het leerzame jaar en hem veel succes wensen in de toekomst. Dat we je nog veel langs de zijlijn mogen zien!