Levenskunstenaar Ard Op ’t Landt nu een herinnering

Door Ad van den Herik | 27 februari 2024 | Nieuws

,,Het voelt een beetje als een afscheidstournee.” Die woorden koos Ard Op ’t Landt op 6 januari tijdens zijn aanwezigheid op de nieuwjaarsbijeenkomst in onze kantine. Hij had – net als een jaar eerder – op die dag nog graag een balletje mee getrapt in de wedstrijd van oud eerste-elftalspelers. Maar een slopende ziekte dwong Ard in de rol van toeschouwer. Dat niet alleen. Maandag 26 februari 2024 volgde de brute onvermijdelijkheid: het overlijden van ons zeer gewaardeerde en aimabele lid. Hij werd slechts 53 jaar.

Onbevangen houding
Ard.is.Art. Dat bedacht Ard ooit als het begindeel van zijn e-mailaccount. Ard is kunst. Zonder enige vorm van arrogantie, eerder met een knipoog, toonde hij daarmee veel zelfinzicht. Ard ontpopte zich tijdens zijn leven inderdaad als een kunstenaar, een levenskunstenaar. Eentje met een olijke oogopslag onder z’n dansende krullen. Met een open blik op de wereld. Ard meubileerde de zalen van zijn levensmuseum met humor, optimisme, avontuur, uitdaging, zelfspot, kameraadschap. Een onbevangen houding waardoor anderen zich graag in zijn omgeving ophielden. Kortom, een waardevol lid van onze vereniging, van de maatschappij. Met een nalatenschap rijk aan betekenisvolle herinneringen.  

Herinneringen maken
Voor die herinneringen zorgde Ard goeddeels zelf. Zeker nadat hij een jaar geleden te horen kreeg dat hij ongeneeslijk ziek was. Hij pantserde zijn beperkte levensverwachting met een bewonderenswaardige overlevingsdrift. Die leidde tot een lijst met dingen die hij nog graag wilde doen. Om herinneringen te maken, samen met de mensen die hem dierbaar waren. Uiteraard met zijn vrouw Rita en de kinderen Roos en Pim voorop. Een stedentrip naar Barcelona en Parijs, een vakantie naar Kroatië en een wandelvakantie met Rita. Om maar eens wat te noemen. Maar ook een wandel- en fietsvakantie met vrienden. Want wat kon Ard tot een paar jaar geleden knetterhard fietsen. 150 of 200 km op een dag? Hij geselde zijn trappers met ogenschijnlijk gemak. Ook De Omloop, een wandeltocht van 110 kilometer op Goeree Overflakkee binnen 24 uur, prijkt op zijn sportieve palmares.

Voetballeven
Op 25 mei 2023 stapte hij nog een keer in zijn voetbalkicksen en speelde mee met Rohda’76 9 in de uitwedstrijd tegen ARC 16 (zie foto). Na een uur droeg hij de aanvoerdersband over en stapte van het veld. Zijn laatste optreden in het blauw en wit. Een voetbalcarrière die in 1980 begon bij de pupillen. Ard doorliep de jeugdelftallen van Rohda’76. Bij de senioren maakte hij in het seizoen 1993-1994 deel uit van het eerste elftal dat voor het eerst in de clubhistorie promoveerde naar de derde klas. Al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat hij zich in dat succesvolle voetbaljaar vooral schikte in de rol van wisselspeler.

Gezellig én verdrietig
Ook als vrijwilliger onderscheidde Ard zich bij onze club: als jeugdleider en -trainer in de periode 2017-2022. Eerst bij het team van dochter Roos en later bij zoon Pim en zijn ploeggenoten. Een bardienst draaien? Geen probleem. Onlangs nog verleende Ard in onze kantine zijn medewerking aan de benefietavond, waarvan de opbrengst ten goede kwam aan onderzoek naar de ziekte waaraan Ard leed.
Op donderdagavond 18 januari kwam Ard na de training nog een keer een biertje drinken met z’n voetbalmaten. Gezellig en verdrietig tegelijk. Gezellig om met elkaar herinneringen op te halen, verdrietig vanwege de confrontatie met de steeds kwetsbaardere gezondheid van Ard. Een droevige voorbode van het onvermijdelijke, namelijk het einde van een betekenisvol leven: als echtgenoot, vader, zoon, broer, collega, vriend, verenigingslid.

Dood, maar niet vergeten
Ard is dood, maar tegelijkertijd blijft hij overal. Want een levenskunstenaar zorgt zelf voor een waardevolle nalatenschap: de geboorte van veel herinneringen. Honderden herinneringen. Een koffer vol. Bram Vermeulen, ook een kunstenaar, richtte in 1991 een muzikaal monumentje op in de vorm van het ontroerende Testament. Een troostlied voor nabestaanden die een dierbare hebben verloren. Laten we die tekst – en dus Ard – niet vergeten.

En als ik doodga, huil maar niet
Ik ben niet echt dood
Moet je weten
’t Is maar een lichaam
Dat ik achterliet
Dood ben ik pas
Als jij me bent vergeten